De zekerheid van onzekerheid

Een onzeker mens, is een gezegend mens. Onzekerheid is mooi, puur en laat zien dat de mens zowel kwetsbaar als krachtig is. Onzekerheid siert de mens, zeker wanneer het geuit wordt. Toch lijken we bang te zijn voor deze emoties en ze geen bestaansrecht te willen geven. Met man en macht proberen we onze onzekerheden te verbloemen of de kop in te drukken, alsof het er niet mag zijn. Niet alleen tegenover anderen, maar ook tegenover onszelf. En dat is zonde.

Geen uiting geven aan wat er vanbinnen speelt is daarmee een vorm van jezelf niet accepteren. En dat terwijl we, tegenstrijdig genoeg, geaccepteerd willen worden om wie we zijn. Het hebben van angsten en onzekerheden hoort bij ons en zal bij ons blijven horen. Zo kent elke levensfase zijn eigen angsten en onzekerheden. Angst heeft ons ook ver gebracht en blijft in sommige situaties een prima raadgever.

Leven in en met onzekerheid is een zekerheid.  Maar leven met de zekerheid van onzekerheid kan lastig zijn om te accepteren. Zeker wanneer het je zodanig in de greep houdt dat het je beperkt tot een vrij gevoel van leven, of tot het gevoel niet te kunnen zijn wie je bent. Accepteer dan wat niet te veranderen valt en verander wat niet te accepteren valt, want alles wat je aandacht geeft groeit.

Het uiten van onzekerheid heeft iets moois, iets nederigs en dankbaars. Wat ons het diepste raakt is wat ons verbindt met elkaar. Het meest persoonlijke is universeel.

En wie het lukt om zelfverzekerd zijn onzekerheden te tonen, zal ervaren hoe krachtig kwetsbaarheid kan zijn.